O cinema é unha forma de narrar historias. Varias disciplinas artísticas cumpren con esta descrición, como a literatura ou o teatro, pero todas se diferencian na súa forma de chegar ao público. O audiovisual desenvolveu co paso dos anos unha linguaxe propia que foi evolucionando e afastándose do resto de artes. Consegue xerar sensacións, sentimentos e ambientes únicos que non poderían ser recreados nin transmitidos doutra forma. Park Chan-wook é un director que demostrou en múltiples ocasións entender isto á perfección. Mostrouno en obras como Oldboy (2003) ou... 

Nun dos focos organizados durante a última edición do festival Intersección, o fotógrafo Daniel Blaufuks presentou dous traballos en Super 8, formato doméstico por excelencia dos anos 70 e 80. Family Films (2022) semella o material en bruto dunha película amateur que rexistra tempo de lecer ou unha viaxe. A meta: a praia, unha praia atlántica. O son do proxector evócame o momento no que a familia sentaba a ver o que filmaran. Blaufuks, de man (non notamos a edición de montaxe) e voz invisibles neste filme, leva este material privado a un terreo público mostrándose... 

En toda experimentación hai indicios dun desexo de coñecemento e dun impulso á acción, da materialización dun pensamento ou dunha observación. Se falamos de experimentación audiovisual, a entrega dese material en imaxes e sons a un público xera un efecto de círculo que se pecha, relegando á audiencia a potestade de vivencia e xuízo, os cales pasan a estar en paridade coas conclusións da artista. A quinta edición do festival Intersección da Coruña estivo composta por varias propostas de carácter experimental na sección Galicia: Un fóra da narratividade, unha... 

Un ano máis, dende A Cuarta Parede optamos por eludir as tradicionais listaxes e organizacións categóricas co máis destacado da tempada, que inevitablemente reducen a experiencia cultural a unha simple clasificación (cando non competición) de obras e autores. Por divertido e útil que poida resultar este exercicio, na revista decidimos consolidar o noso particular resumo anual, no que convidamos ás nosas colaboradoras a compartir todo aquilo que fixo destes doce meses algo máis levadío e memorable. Un repaso libre que non se limita necesariamente ao cinema estreado... 

O corpo aberto é a segunda longametraxe de Ángeles Huerta — baseada no relato Lobosandaus (1991), de Xosé Luís Mendéz Ferrín —, e a primeira de ficción, aínda que o rexistro da acción e a radiografía sociolóxica ben documentada sobre esa Galicia fronteiriza de comezos do século XX poida levarnos a pensar o contrario. Porén, co paso dos minutos, é fácil decatarse, non só da dinámica e gratificante confluencia de xéneros, a priori tan distantes, como o drama histórico e o terror psicolóxico, senón dos mecanismos narrativos puramente ficcionais que tinguen... 

Este vídeo achégase ao filme Corpus Christi, pouco coñecido polo gran público, pero moi recoñecido en festivais, chegando a estar nomeado aos Óscar de 2019 como mellor película internacional. É un filme polaco dirixido por Jan Komasa que conta a historia de Daniel, un rapaz que experimenta unha transformación espiritual mentres vive recluído nun centro de detención xuvenil. Cando é enviado a traballar a un taller de carpintaría nunha pequena localidade, Daniel faise pasar por sacerdote e consegue facerse cargo da parroquia. A chegada deste carismático predicador... 

Proxecto X (Sol Mussa, 2022) Santiago de Compostela volveu celebrar, como cada outono, a súa cita anual co cinema independente e de vangarda. O Festival Curtocircuíto regresou aos teatros da capital con numerosas actividades relacionadas co audiovisual que non só se limita ao formato monocanal proxectable, senón que inclúe na súa programación mostras performativas como a danza ou o live-cinema, un variado cartel de artistas musicais e DJ sets, ademais de encontros, mesas redondas e actividades lectivas. Planeta GZ é o espazo que Curtocircuíto dedica a producións galegas... 

Tri (Aleksandar Petrović, 1965) O Festival de Sevilla presentou por segundo ano consecutivo a sección ‘Hacia otra historia del cine europeo’, cunha presenza de oito películas. Ademais, redobrou a súa aposta polo cinema de patrimonio coa organización dun encontro entre programadores de filmotecas e festivais, para analizar as relacións entre ambas institucións en torno á inclusión de títulos restaurados nos seus programas. A idea é resaltar fitas que non estean presentes no canon cinematográfico, rescatando grandes obras esquecidas. Nun contexto no que... 

When the Waves are Gone (Lav Diaz, 2022) Un Lav Diaz en forma sempre resulta estimulante. When the Waves are Gone (2022), presentada no pasado Festival de Sevilla, seguramente sexa a súa mellor película en anos. Con ese particular branco e negro granulado, o filipino xoga cos tópicos do xénero noir para destruílo. O mellor detective de Manila está tan ocupado co traballo que a súa muller acaba por buscarse outro home, ante o que non reacciona con demasiada temperanza. Agredindo o amante e un compañeiro de traballo, acaba por solicitar un permiso para darse un tempo,... 

Le mur des morts (Eugène Green, 2022) A segunda xornada no Festival de Sevilla levábanos con grande expectación ao reencontro con Eugène Green. Un acude a cada traballo do director de Toutes les nuits (2001) como quen vai visitar un vello amigo, sabedor de que atopará un motivo de alegría, pero tamén algo temoroso por todo aquilo que o paso do tempo puido mudar, por mínimo que sexa. E o certo é que Le mur des morts, así se chama a mediometraxe estreada na sección Revoluciones Permanentes do certame andaluz, recupera boa parte dos gozosos trazos de identidade que afianzaron...